Hator hator mutil/neska etxera

Gizakiaren muinean dago sinboloak sortzea eta ezingo ginateke hauek gabe bizi. Harremanei indarra eta balioa ematen diete eta gure identitatean sustraitzen dira. Gabonak sinboloez kargatuta etortzen zaizkigu beti, eta sinbolo horien guztien artean, maite ditugunekin elkartzearena da indartsuena.

Gure gizartean Gabonetako eduki erlijiosoa arindu den arren, zaila egiten zaigu jai hauek dakarten emozio edukia ez sentitzea. Nire belaunaldikoek ikusi dugu nola joan den aldatzen eta beste balioez janzten Eguberriaren esanahia. Baina aldatu ez dena, ume garaian bizitzen genuen bezala mantendu den sinboloa, maite ditugunekin elkartzearena da. Eta hori, hain zuzen, poza izan beharrean mina iturri bilakatzen zaigu askotan.

Nik ere sentitzen dut samin hori eta saiatzen naiz urruti daudenen gabeak ekartzen didan atsekabe horretaz babesten. Eta esplikazioak ematen dizkiot neure buruari sinboloak aldatu eta egokitu ditzakegula esanaz. Eta distantzia jartzen dut Gabonetako egunak beste edozein egun bezalakoak direla arrazoituz. Eta kontsolatzen naiz urruti egon arren elkar maitatzea dela merezi duena pentsatuz. Baina halere, abuztuan sentituko ez nukeen haien mira ekiditea ez dut lortzen.

Horregatik, oraingoan zintzo jokatuko dut eta, ezer gertatuko ez balitz bezala egin beharrean, bidea libre utziko diot negar-malko bati, soilik gaur. Eta zuekin topa egingo dut ez daudenengatik, urruti daudenengatik eta, hemen, haien falta dugunongatik.