Zilborrestea

Azken egunotan, zilborrestearen inguruan hitz egitea suertatu zait behin baino gehiagotan. Loturak eta loturei buruz pentsatu behar izan dut askotan. Batzuk besteei jartzen dizkiegun tranpetaz gogoeta egin dut. Eta tranpak eta iruzurren artean iruzurtiena, elkar maite dugunen artean sortzen direnak. Ama garenok, eta ama izan gabe bizitza ematen dutenak, eta seme edo alaba garenok, edo seme eta alaba direnekin gabiltzanok, edo ama eta aita direnekin harreman dugunok eten gabe izaten gara elkarri jartzen dizkiegun lanak eta bete ezin diren eskakizunen lekuko.

Nik ikasi nuen zilborrestea beharrezkoa zela umekiak bizitza berrirako behar zituenak jasotzeko. Ama emalea zen. Horregatik eten behar zen. Umeak jaso beharreko guztia jasotzen zuenan, eten behar zen. Zergatik, orduan, galtzen dugu bizitzak eman digun papera? Zergatik norabide batekoa izateko sortutakoa bestera irauli egiten dugu naturala zena natura kontrakoa bihurtu?

Izugarria da, izugarria eta marabillosoa, izugarria, marabillosoa eta bozkariagarria nolako trebetasuna daukagun gizakiok xinpleena erabat korapilatzeko!